Kerem Dağtekin

Bir gün Kağan’ın öğretmeni sınıfına “Ödev olarak sizden bir trenle ilgili bir hikaye yazmanızı istiyorum.” demiş. Sonra zil çalmış. Kağan okuldan çıkmış ve annesinin yanına gitmiş. Kağan’ın yüzü asıkmış. Annesi sormuş “Noldu oğlum?” demiş. Kağan “Bir şey yok.” demiş.

Sonra eve gitmişler. Kağan hikaye için ilham aramaya başlamış ve sonunda da ilhamını bulmuş. Hikayenin ismi şuymuş -davullar lütfen- “Dünyayı Gezen Tren”. Hikayeye başlamış. Hikaye şöyleymiş:

Bir gün fakir olan Göktu’nun aklına bir şey gelmiş. Demiş ki “Aklıma şahane bir fikir geldi. Neden dünyayı gezen bir tren yapmıyorum? Ama onu nasıl yapacağım? Aha, hurdalığa gideyim! En iyisi orda aradağım parçaları bulurum.” demiş. Treni yapmayı başarmış. Sandığından hızlı yapmış. Her parçayı kullanmış. Bisiklet tekeri, çelik parçaları, çamaşır makinelerinin tamburları gibi daha neler neler... Ama iki şeyi unutmuş. Birincisi bunu sürmeden önce belediyeden izin almalıydı. Belediyeye gidip sormuş “Başkanım bir tren yaptım, dünyayı gezen ir tren. Siz izin verirseniz onu kullanıcağım.”demiş. “Tamam ama bir şartla. Ama şartım zor hem de çok zor.” Göktu tir tir titremiş. Başkan demiş ki “Bir bardak portakal suyu :)”. Göktu iki portakaldaki suyu sıkmış. Ve treni raylarından çıkarmış. Kağan da bunu süt ve kurabiye ile kutlamış.

Öğretmeni bu hikayeyi çok beğenmiş. Ama Kağan bunun bir yarışma olduğunu bimiyordu. Kağan’ın öğretmeni “O halde kazanan sensin.” Kağan “Neeee… Ben bunun bir yarışma olduğunu bilmiyordum.” demiş. Öğretmeni “Senin hikayen Dünya’nın en büyük kitabında yer alacak. Ayrıca 9.999.999.999 TL ‘lik ödül de var.”

Parayı alıp okuldan çıkmış. Ama bu zenginlik çok uzun sürmemiş. Çünkü bütün parayı yardım derneklerine vermiş. Kağan bir sürü kişiyi mutlu etmiş. Özellikle öğretmenini.